Mitologia egipska – mitologia panująca w Egipcie aż do nadejścia chrześcijaństwa i islamu. Rozwijana przez prawie trzy tysiąclecia, ulegała znacznym przemianom. Spis treści [ukryj] 1 Bogowie 2 Śmierć 3 Bibliografia 4 Zobacz też Bogowie [edytuj] Tot Początkowo w Egipcie uznawano wielu bogów. Wyobrażenia podlegały zmianom w zależności od sytuacji politycznej w Egipcie, dominującej grupy i jej przywódcy, postaci bogów były łączone i zmieniane. Główne wierzenia z wczesnego okresu formalizowały 5 wyraźnych grup terytorialnych, wykrystalizowanych z wcześniejszych wierzeń miejscowych: dziewiątka (Ennead) z Heliopolis, której głównym bogiem był Atum ósemka (Ogdoad) z Hermopolis, której głównym bogiem był Re Chnum-Satis-Anukis triada z Elefantyny, gdzie głównym bogiem był Chnum Amon-Mut-Chonsu triada z Teb, gdzie głównym bogiem był Amon Ptah-Sechmet-Nefertum triada Memfis, niezwykła o tyle, że bogowie nie byli powiązani przed sformalizowaniem triady, nadrzędnym bogiem był Ptah W końcowej fazie, kiedy Egipt znalazł się pod wpływem helleńskim, pozostała triada: Ozyrys, Izyda i Horus oraz ich wróg Set. Każda część triady miała własny ośrodek kultu. Jednak nawet na tym etapie łączenie trwało, Ozyrys i Horus stawali się aspektami tej samej postaci. Cała sytuacja zmierzała w kierunku monoteizmu. Wcześniejsze próby wprowadzenia monoteizmu, przez wybranie jednego z bogów a odrzucenie pozostałych nie powiodły się. Śmierć [edytuj] Set W wierzeniach egipskich ludzka dusza istnieje również po śmierci ciała i składa się z pięciu części: Ka, Ba, Ach, Imienia oraz Cienia. W celu zachowania tożsamości w istnieniu po śmierci, ciało było balsamowane i mumifikowane. Ciała były tymczasowo umieszczane w trzcinowych trumnach w bardzo gorącym piasku, co szybko wysuszało zwłoki i zapobiegało rozkładowi. Później następował pogrzeb. W późniejszych czasach zaczęły powstawać drewniane groby, rytuały i reguły pochówku były rozbudowywane, komplikował się sposób mumifikacji. Balsamowanie zostało wynalezione w okresie Czwartej Dynastii. Usuwano wszystkie miękkie tkanki, a powstałe miejsca wypełniano natronem. Istotną rolę odgrywała Księga Umarłych – zbiór prawie dwustu magicznych tekstów, rysunków i pieśni, dopasowywanych każdorazowo do osoby zmarłego, mających ułatwić mu przejście do świata pośmiertnego. W niektórych grobach Księga Zmarłych jest również wymalowana na ścianach. Według późniejszych wierzeń, dusza zmarłego zostaje przyprowadzona przed oblicze Anubisa, a ciężar jego serca – zapisu moralności – jest porównywany z ciężarem pióra Maat – bogini prawdy, sprawiedliwości i porządku. Jeśli wynik wypadnie na korzyść zmarłego, to zmarły jest prowadzony przez Horusa do Ozyrysa, w przeciwnym wypadku jest pożerany przez Ammit (por. Am-heh) – pożeraczkę grzeszników o głowie krokodyla, tułowiu geparda i zadzie hipopotama. Bibliografia [edytuj] Tadeusz Andrzejewski – Księga Umarłych Piastunki Kai, Warszawa 1951. Tadeusz Andrzejewski – Księga Umarłych kapłana-pisarza Neferhotepa, Kraków 1951. Tadeusz Andrzejewski – Opowiadania egipskie, Warszawa 1958. Tadeusz Andrzejewski – Dusza boga Re, Warszawa 1967. Jaroslaw Černý – Religia starożytnych Egipcjan, PIW, Warszawa 1972. Elizabeth Hallam – Bogowie i boginie., Wyd. Diogenes, Warszawa 1998. E. Hornung – Jeden czy wielu: koncepcja boga w starożytnym Egipcie., Warszawa 1991. S. Ikram – Śmierć i pogrzeb w starożytnym Egipcie., PIW, Warszawa 2005. Jadwiga Lipińska, Marek Marciniak,Magdalena Galewska – Mitologia starożytnego Egiptu, seria: "Mitologie świata", Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1986. S. Lorentz – Bóg i człowiek w starożytnym Egipcie, Warszawa 1972. Guy Rachet – Słownik cywilizacji egipskiej, Wydawnictwo „Książnica”, Katowice 1994, 2004.
	Dzisiaj stronę odwiedziło już 8563 odwiedzający (14201 wejścia) tutaj!