Mitologia grecka to jedna z tych dziedzin starożytnej wiedzy, która mimo wysiłków średniowiecznych hierarchów kościelnych dotrwała do naszych czasów, kiedy to liczni autorzy zabrali się za jej tłumaczenie na ojczyste języki i edytowanie w tomikach. Oczywiście znane są również inne formy wyrazu mitologii, w tym między innymi w filmie. Znane jest kilka różnych ekranizacji historii, związanych z mitologią, w ty również seriale telewizyjne, w których jednak legendy zostały ponaginane we wszystkie możliwe strony i rzadko odpowiadają oryginałom. Na mitologii greckiej wzorowała się mitologia rzymska, która przejęła w zasadzie większość bóstw, ale pozmieniała im imiona. Od tych imion wzięły się m.in. nazwy planet w układzie słonecznych. Niniejsza strona zawiera opisy najważniejszych bóstw, czym się zajmowali według greków oraz jakie było ich znaczenie dla zwykłego śmiertelnika. Mitologia grecka jest mitologią najbardziej znaną, a także tą, która w największym stopni wpłynęła i wpływa na europejską kulturę i sztukę. Jak każda mitologa, ta pochodząca z Grecji była zbiorem opowieści o Bogach, Boginiach i herosach. Stanowiła źródło wiedzy na temat świata i człowieka i wyjaśniała jego miejsce w świecie, a także tłumaczyła w dość specyficzny sposób zjawiska przyrody. Mitologia grecka leżała także u podstaw wierzeń religijnych Greków, jednak nigdy nie mówiono o niej jako o źródle wiary. Była otwarta na krytykę i zmiany. Z mitologii Greckiej czerpano praktycznie w każdej epoce świata, a w wielu wypadkach mitologa była motywem przewodnim epoki. Nawet dzisiaj mitologia ma wpływ na twórczość artystów. To z niej wywodzą się niektóre poglądy New Age, a także astrologia czy horoskopy. Mitologia jest bardzo rozległym źródłem wiedzy, gdyż dzieli się na mnóstwo wątków, opisujących czyny głównie Bogów i herosów, ale w dużej mierze skupiającej się także na ludziach i ich wpływie na losy świata. Koń trojański w dzisiejszych czasach oznacza hakerski program komputerowy. Dzięki niemu nawet mało uzdolniony haker może uzyskać w prosty sposób uprawnienia na niedostępnym dla niego komputerze. A jego nazwa - koń trojański - wywodzi się ze starych greckich opowieści. Troja była niedostępną twierdzą dla Greków, którzy prowadzili z nią wojnę od kilku lat. Próbowano wielu sposobów, ale żaden nie zadziałał. Dowódca wojska greckiego zdecydował się więc na użycie pewnego wabiku-sztuczki, jakim był własnie koń trojański. Był to podarunek dla Trojan od Greków, którzy dali za wygraną, wycofali się spod bram miasta-twierdzy i zostawili. Trojanie bardzo zadowoleni ze swojej wielkości postanowili przyjąć podarunek i wprowadzili olbrzymiego konia do miasta. Jedynie Kasandra, jedna z czołowych Trojan, była przeciwna temu pomysłowi. Jednak koń został wprowadzony, a w nocy, kiedy wszyscy spali pijani, zadowoleni ze zwycięstwa, z konia wyszli Grecy, którzy się weń ukryli, wpuszczając do miasta całą swoją armię i wybijając Trojan. Koń trojański od tej pory stał się podstawowym narzędziem podstępu, często używanym w środowisku komputerów. Prometeusz jest archetypem syna marnotrawnego. W mitologii greckiej był tytanem, synem Japetona. Od początku swojego istnienia wiadomo było, że będą przez niego problemy. I tak się stało - to własnie on, według mitów Greckich, stworzył człowieka. Zrobił to z gliny, na którą polały się jego łzy. Ludzie jednak nie potrafili sobie radzić, a Zeus karygodnie zabronił nieść im jakiejkolwiek pomocy. Bóg wszystkich Bogów miał dość wszystkiego, co pochodziło z Ziemi, w głowie miał jeszcze ostatnią walkę, jaką stoczył z gigantami. I kiedy Prometeusz widząc, jak stworzeni przez niego ludzie nie radzą sobie, nie mają w co się ubrać i jak żyć, ukradł dla nich ogień i przyniósł na ziemię. Potem nauczył ich wszystkiego, co jest potrzebne człowiekowi do przetrwania, czyli uprawiać rolę, budować domy, kuć zbroję oraz pokazał wybrańcom, jak czytać oraz pisać. Zeus, kiedy się o tym dowiedział, rozkazać przykuć Prometeusza do skał Kaukazu, gdzie przez trzydzieści tysięcy lat raz dziennie miał przylatywać orzeł wyjadając mu wątrobę - ta miała odrastać każdego dnia. Hades był w mitologii greckiej bogiem odpowiedzialnym za świat pozagrobowy. Kierował wszystkie dusze do czyśćca bądź innego świata. Każdy, kto chciał się dostać do krainy zmarłych, musiał najpierw przejść przez Styks, bardzo niebezpieczną dla żywych rzekę. Kraina Hadesa dzieliła się na trzy miejsca pochówku, gdzie zsyłani byli ci, co zasłużyli na śmierć, ci którzy na nią absolutnie nie zasłużyli oraz ci, którzy bezpośrednio narazili się bogom. Jedną z takich właśnie postaci był Syzyf, który najpierw nadużywał gościnności bożej później zaczął ich oszukiwać został zesłany do specjalnej krainy, gdzie musiał przez całą wieczność wtaczać pod górkę olbrzymi głaz. Kiedy zbliżał się do końca, głaz spadał. Sam Hades należał do ścisłego grona dwunastu olimpijskich bogów pomimo faktu, że sam nigdy nie chciał uczestniczyć w żadnej olimpiadzie. Jego ulubionym stworzeniem, o które dbał, był tylko trójgłowy pies Cerber, strzegący bram jego pozagrobowej krainy. Ten, kto został zesłany do Hadesu, nigdy nie wracał do żywych, tak głosiła legenda. Trójgłowy pies należący do Hadesa. Hades był bogiem krainy zmarłych, a Cerber, będący jego jedynym pupilem, był jego własnością. Jego miejscem przebywania najczęściej było pobliże rzeki Styks, gdzie spotykały go najczęściej martwe dusze, które zmierzały do krainy wiecznych łowów. Początkowo w mitologii przedstawiano go jako ogromną bestię o straszliwym głosie i aż pięćdziesięciu głowach. Dopiero później inni zaczęli go przedstawiać jako postawnego, groźnego psa z trzema, ale i czasami dwoma, a nawet jedną głową. Dla każdej duszy, która wchodziła do Hadesu, Cerber był uprzejmy i potulny. Jednak dla każdego, kto chciał się dostać do tej krainy nieleglalną drogą, czyli za życia, Cerber był niezwykle groźny. Nigdy nikogo nie przepuścił, zawsze twardo stał na swojej pozycji. Jedynie Orfeuszowi udało się go ujażmić przy pomocy grze na lirze oraz własnym śpiewem. Ostatnim zadaniem Heraklesa było wyprowadzenie Cerbera na ziemię. Dzięki temu mógł z powrotem powrócić do domu, a o dalszych losach Cerbera niestety niewiele wiadomo. Zeus jest bogiem wszystkich greckich bogów. Stał ponad wszystkim, nie było nikogo, kto mógł mu dorównać siłą. Przedstawia się go jako boga najpotężniejszego ze wszystkich, występującego niemal w każdym micie, zawsze i wszędzie zajmując najwyższą pozycję. Uchodził za boga surowego, ale uczciwego i lojalnego wobec tych, którzy mu służyli. Kiedy był dzieckiem straszliwie płakał, na co ojciec reagował niezbyt miło - zawsze rozkawyał nimfom granie na harfie, by zagłuszyć jego płacz. Kiedy dorósł, postanowił się zemścić - naradził się ze swoimi bliskimi bogami, po czym powiedział matce, by podała Kronosowi środek wymiotny. Dzięki temu jego liczne rodzeństwo mogło powrócić do domu. Kiedy wszyscy zostali uwolnieni, rozpoczął się rajd, którego Kronos był bezpośrednim celem. Wojna trwała bardzo długo, bo ponad dziesięć lat, a zamknięte cyklopy podarowały Zeusowi pioruny, którymi przepędził Kronosa. Potem rodzeństwo podzieliło się uczciwie władzą i każdy miał teraz swój rewir. Zusowi przypadło zwierzchnictwo nad innymi bogami, czyli w normalnym języku został szefem wszystkich szefów. Hera była najstarszą córką Kronosa. Później została jedną z wielu kobiet Zeusa. Dzięki jednemu z seriali dla młodzieży został uwypuklony jej aspekt nienawiści do Zeusa. Prześladowała go od zawsze, ponieważ myślała, że to własnie on jest głównym powodem, dla którego Zeus ją pozostawił. Kiedy był jeszcze niemowlęciem podrzuciła mu wężę, żeby go zabiły, jednak ten z łatwością je podusił myśląć, że zwierzątka przyszły się z nim pobawić. Następnie, kiedy Herakles został zesłany na ziemię, nasłała na niego pewną klątwę, przez którą myślał, że jego własne dzieci to demony, po czym pozabijał je wszystkie. Jednak to jej nie wystarczyło, więc zainicjowała w tajemnicy przed Zeusem dwanaście prac, które musiał wykonać, żeby zaznać spokój. Jednym z nich było zabicie Hydry, a ostatnim wypuszczenie Cerbera na wolność. Jednak i to jej nie wystarczyło, więc namówiła jego żonę, by wzięła udział w spisku, który doprowadził do śmierci Herakles - okazało się wtedy, że Herakles nie jest bogiem, a jedynie pół człowiekiem, pół bogiem. Zeus wymierzył jej straszliwą karę, a Herakles po powrocie na Olimp pogodził się z Herą. Hydra lernejska była jedną z przeciwniczek Heraklesa. Był to ogromny wielogłowy wąż, którego rodzicami byli najprawdopodobniej Tyfon oraz Echidna. Jej postura przypominała korpus psa, jednak głowy były już typowo wężowe, a było ich kilka - różne źródła wskazują inną liczbę. Kiedy odcinało się jedną głowę, odrastały dwie następne. Kiedy Herakles został poinformowany, że musi ją zabić - była to druga z jego dwunastu ciężkich prac - odnalazł jej jaskinię i za pomocą zapalonych strzał wybrawił ją ze swojej kryjówki. Zaczęła się bitwa. Herakles wiedział, że posiada ona jedną nieśmiertelną głowę, ale kiedy odcinał inne, wyrastały następne w większej ilości. Nie wiedział jak sobie z tym poradzić, dlatego poprosił swojego siostrzeńca, by po odcięciu głowy przypalał pochodnią miejsca, w których głowy te odrastały. Walka była długa, zacięta i skomplikowana, jednak Heraklesowi pozostała już tylko jedna głowa do odcięcia, a kiedy to zrobił, Hydra padła trupem. Potem zamoczył swoje strzały w jej krwi, co powodowało natychmiastowy zgon każdego, kto został nią chociażby draśnięty. Tak właśnie zginęła Hydra.
	Dzisiaj stronę odwiedziło już 8575 odwiedzający (14215 wejścia) tutaj!